Crwydrais yn unig fel cwmwl

Sy’n arnofio ar uchel ddyffrynnoedd a bryniau,
Pan welais dyrfa ar unwaith,
Llu, o gennin pedr euraidd ;
Wrth ymyl y llyn, o dan y coed,
Fflytio a dawnsio yn yr awel.

Yn barhaus fel y sêr sy’n disgleirio

Ac yn pefrio ar y ffordd llaethog,
Roeddent yn ymestyn mewn llinell ddiddiwedd
Ar hyd ymyl bae:
Deg mil a welais ar gip,
Ystyr geiriau: Taflu eu pennau mewn dawns sprightly.

Y tonnau yn eu hymyl yn dawnsio; ond hwy

Gwnaeth y tonnau pefriog mewn llawenydd:
Ni allai bardd ond bod yn hoyw,
Mewn cwmni jocund o’r fath:
Edrychais – a syllu – ond ychydig o feddwl
Pa gyfoeth yr oedd y sioe wedi dod i mi:

Yn aml, pan ar fy soffa dwi’n dweud celwydd

Yn wag neu mewn hwyliau dirdynnol,
Maen nhw’n fflachio ar y llygad mewnol hwnnw
Sy’n wynfyd unigedd;
Ac yna mae fy nghalon â phleser yn llenwi,
A dawnsio gyda’r cennin pedr.